Τρίτη 30 Απριλίου 2013
Κυριακή 28 Απριλίου 2013
Χρυσή Αυγή - Λαϊκός Σύνδεσμος | ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: “Πάνω από 20% η Χρυσή Αυγή στις Ευρωεκλογές” - Διαλύουμε το Σύστημα της προδοσίας!
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε το 384 π.Χ. στα Στάγιρα της Χαλκιδικής και πέθανε το 322 π.Χ. στη Χαλκίδα. Ο πατέρας του ο Νικόμαχος ήταν γιατρός και προόριζε τον Αριστοτέλη για διάδοχο της επαγγελματικής του δραστηριότητας. Ωστόσο, ο πατέρας του πέθανε όταν ο Αριστοτέλης ήταν περίπου δέκα ετών κι έτσι δεν ακολούθησε τον επαγγελματικό χώρο της ιατρικής. Στη συνέχεια ανατράφηκε από το θείο του τον Πρόξενο, ο οποίος τον δίδαξε ελληνικά, ρητορική και ποίηση. Στα 367 ο Αριστοτέλης μαθήτευσε στην Ακαδημία του Πλάτωνος στην Αθήνα, στην οποία αργότερα δίδαξε -σύμφωνα με το Διογένη το Λαέρτιο- ρητορική και διαλεκτική.Μελέτησε την ύλη, τις μεταβολές, την κίνηση, το χώρο, το χρόνο και το διάστημα. Συνέβαλλε καθοριστικά στην ανάπτυξη και εξέλιξη της αστρονομίας, της χημείας και αναμφισβήτητα της μαθηματικής επιστήμης.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως ασχολήθηκε με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων που απασχολούσαν και συνεχίζουν να απασχολούν όλους μας. Ένα από αυτά είναι και η φιλία. Ας δούμε πως ορίζει ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος την έννοια της φιλίας και τι περιορισμούς θέτει: Αρχικά η φιλία σχετίζεται με τα έμψυχα μόνο όντα, έχει ανάγκη την αμοιβαιότητα και είναι πάντα φανερή. Αυτό που έχει όμως μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι η τριμερής διάκριση της φιλίας κατά τον Αριστοτέλη. Υπάρχουν λοιπόν τρία είδη φιλίας: η φιλία χρησιμότητας, η φιλία ευχαρίστησης και η αληθινή φιλία. Όσον αφορά την πρώτη κατηγορία πρόκειται για την επιδίωξη κάποιου προσωπικού κέρδους που ίσως προκύψει από την φιλία αυτή. Αυτή η φιλία εμπεριέχεται τις συναλλαγές. Πάμε τώρα στο δεύτερο είδος φιλίας που είναι αυτό της ευχαρίστησης: αυτή αναφέρεται στην φιλία μας για άτομα που μας προσφέρουν ευχαρίστηση, ίσως αφορά αυτή η κατηγορία και την ερωτική σχέση. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της φιλίας είναι ότι γεννιέται με μοναδικό κριτήριο την πρόκληση καλής διάθεσης. Θα μπορούσε να αναλογισθεί κανείς ποιο είναι το κακό με αυτό το είδος φιλίας; Γιατί δηλαδή να μην είναι χρηστό να αναπτύσσουμε φιλικές σχέσεις με άτομα τα οποία μας προκαλούν πρόσκαιρη ευχαρίστηση; Τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη κατηγορία οι φιλίες κάθε άλλο παρά ανιδιοτελής είναι αφού βασίζονται στην προσφορά ενός ανταλλάγματος , της ευχαρίστησης. Είναι κατακριτέες γιατί λόγο του χαρακτήρα τους με την πρώτη δυσκολία διαλύονται. Αυτές συναντώνται στους ηλικιωμένους επειδή τα τελευταία χρόνια της ζωής τους ζητούν πλέον μόνο την πρόσκαιρη ευχαρίστηση. Συναντώνται όμως και στους νέους που ζουν και αναλώνονται για την ηδονή, την απόλαυση και το «τώρα». Φτάνοντας στο τρίτο είδος φιλίας που ο φιλόσοφος διακρίνει, μιλάμε για την αληθινή φιλία, την φιλία κατ αρετήν. Αυτή είναι η φιλία αγαθών για τους αγαθούς με κοινό γνώμονα των πράξεων και των δυο, η ίδια η αρετή. Αυτή η κατηγορία είναι η πιο σταθερή και συνάμα η πιο σπάνια. Όμως σε αυτή τη φιλία ο καθένας από τους μέτοχους της επιθυμεί για χάρη του φίλου του, το αγαθό. Ο πραγματικός φίλος θα σε βοηθήσει αλλά και θα σε επιπλήξει ενώ θα είναι πρόθυμος να θυσιάσει ακόμη για τη ζωή του για σένα. Για την σύναψη τέτοιων φιλιών απαιτείται χρόνος και μόχθος ειδικότερα στη σημερινή πραγματικότητα που όλοι σκέφτονται και λειτουργούν με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον. Δυστυχώς όλοι σήμερα επιδιώκουν να έχουν φιλίες που θα τους προσφέρουν οικονομική ενίσχυση ή επαγγελματική αποκατάσταση είτε την οποιαδήποτε άλλη σκοπιμότητα. Μόνο όμως ολοκληρωμένες προσωπικότητες και ηθικοί χαρακτήρες αναζητούν αληθινές και σταθερές φιλίες. Γιατί αυτοί δεν επαναπαύονται στην ευημερία της εποχής μας και την τεράστια πρόοδο που προσπαθούν να μας πείσουν ότι βιώνουμε. Αυτοί οι ανήσυχοι και ανυπότακτοι χαρακτήρες ανακάλυψαν- απλώς και μόνο επειδή ψάχνονται και αναζητούν το πραγματικό πίσω από την ουτοπία που μας πλασάρουν- πως σε μία κοινωνία πραγματικών φίλων ο ένας μεταδίδει στον άλλον το Αγαθό και όχι το ωφέλιμο. Έτσι οδηγούμαστε στην πάταξη της αδικίας και στην ευημερία του συνόλου.
AΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε το 384 π.Χ. στα Στάγιρα της Χαλκιδικής και πέθανε το 322 π.Χ. στη Χαλκίδα. Ο πατέρας του ο Νικόμαχος ήταν γιατρός και προόριζε τον Αριστοτέλη για διάδοχο της επαγγελματικής του δραστηριότητας. Ωστόσο, ο πατέρας του πέθανε όταν ο Αριστοτέλης ήταν περίπου δέκα ετών κι έτσι δεν ακολούθησε τον επαγγελματικό χώρο της ιατρικής. Στη συνέχεια ανατράφηκε από το θείο του τον Πρόξενο, ο οποίος τον δίδαξε ελληνικά, ρητορική και ποίηση. Στα 367 ο Αριστοτέλης μαθήτευσε στην Ακαδημία του Πλάτωνος στην Αθήνα, στην οποία αργότερα δίδαξε -σύμφωνα με το Διογένη το Λαέρτιο- ρητορική και διαλεκτική.Μελέτησε την ύλη, τις μεταβολές, την κίνηση, το χώρο, το χρόνο και το διάστημα. Συνέβαλλε καθοριστικά στην ανάπτυξη και εξέλιξη της αστρονομίας, της χημείας και αναμφισβήτητα της μαθηματικής επιστήμης.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως ασχολήθηκε με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων που απασχολούσαν και συνεχίζουν να απασχολούν όλους μας. Ένα από αυτά είναι και η φιλία. Ας δούμε πως ορίζει ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος την έννοια της φιλίας και τι περιορισμούς θέτει: Αρχικά η φιλία σχετίζεται με τα έμψυχα μόνο όντα, έχει ανάγκη την αμοιβαιότητα και είναι πάντα φανερή. Αυτό που έχει όμως μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι η τριμερής διάκριση της φιλίας κατά τον Αριστοτέλη. Υπάρχουν λοιπόν τρία είδη φιλίας: η φιλία χρησιμότητας, η φιλία ευχαρίστησης και η αληθινή φιλία. Όσον αφορά την πρώτη κατηγορία πρόκειται για την επιδίωξη κάποιου προσωπικού κέρδους που ίσως προκύψει από την φιλία αυτή. Αυτή η φιλία εμπεριέχεται τις συναλλαγές. Πάμε τώρα στο δεύτερο είδος φιλίας που είναι αυτό της ευχαρίστησης: αυτή αναφέρεται στην φιλία μας για άτομα που μας προσφέρουν ευχαρίστηση, ίσως αφορά αυτή η κατηγορία και την ερωτική σχέση. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της φιλίας είναι ότι γεννιέται με μοναδικό κριτήριο την πρόκληση καλής διάθεσης. Θα μπορούσε να αναλογισθεί κανείς ποιο είναι το κακό με αυτό το είδος φιλίας; Γιατί δηλαδή να μην είναι χρηστό να αναπτύσσουμε φιλικές σχέσεις με άτομα τα οποία μας προκαλούν πρόσκαιρη ευχαρίστηση; Τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη κατηγορία οι φιλίες κάθε άλλο παρά ανιδιοτελής είναι αφού βασίζονται στην προσφορά ενός ανταλλάγματος , της ευχαρίστησης. Είναι κατακριτέες γιατί λόγο του χαρακτήρα τους με την πρώτη δυσκολία διαλύονται. Αυτές συναντώνται στους ηλικιωμένους επειδή τα τελευταία χρόνια της ζωής τους ζητούν πλέον μόνο την πρόσκαιρη ευχαρίστηση. Συναντώνται όμως και στους νέους που ζουν και αναλώνονται για την ηδονή, την απόλαυση και το «τώρα». Φτάνοντας στο τρίτο είδος φιλίας που ο φιλόσοφος διακρίνει, μιλάμε για την αληθινή φιλία, την φιλία κατ αρετήν. Αυτή είναι η φιλία αγαθών για τους αγαθούς με κοινό γνώμονα των πράξεων και των δυο, η ίδια η αρετή. Αυτή η κατηγορία είναι η πιο σταθερή και συνάμα η πιο σπάνια. Όμως σε αυτή τη φιλία ο καθένας από τους μέτοχους της επιθυμεί για χάρη του φίλου του, το αγαθό. Ο πραγματικός φίλος θα σε βοηθήσει αλλά και θα σε επιπλήξει ενώ θα είναι πρόθυμος να θυσιάσει ακόμη για τη ζωή του για σένα. Για την σύναψη τέτοιων φιλιών απαιτείται χρόνος και μόχθος ειδικότερα στη σημερινή πραγματικότητα που όλοι σκέφτονται και λειτουργούν με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον. Δυστυχώς όλοι σήμερα επιδιώκουν να έχουν φιλίες που θα τους προσφέρουν οικονομική ενίσχυση ή επαγγελματική αποκατάσταση είτε την οποιαδήποτε άλλη σκοπιμότητα. Μόνο όμως ολοκληρωμένες προσωπικότητες και ηθικοί χαρακτήρες αναζητούν αληθινές και σταθερές φιλίες. Γιατί αυτοί δεν επαναπαύονται στην ευημερία της εποχής μας και την τεράστια πρόοδο που προσπαθούν να μας πείσουν ότι βιώνουμε. Αυτοί οι ανήσυχοι και ανυπότακτοι χαρακτήρες ανακάλυψαν- απλώς και μόνο επειδή ψάχνονται και αναζητούν το πραγματικό πίσω από την ουτοπία που μας πλασάρουν- πως σε μία κοινωνία πραγματικών φίλων ο ένας μεταδίδει στον άλλον το Αγαθό και όχι το ωφέλιμο. Έτσι οδηγούμαστε στην πάταξη της αδικίας και στην ευημερία του συνόλου.
AΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Παρασκευή 26 Απριλίου 2013
Πέμπτη 25 Απριλίου 2013
Τρίτη 23 Απριλίου 2013
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες» - Άρθρο του Ν.Γ. Μιχαλολιάκου
Πολλά τα ζητήματα τα πολιτικά των ημερών. Με τίτλους ξύλινους άλλοι μας φέρνουν την καταστροφή και άλλοι την σωτηρία. Στην πραγματικότητα θλιβεροί παρίες των γεγονότων είναι οι Έλληνες σήμερα μέσα σε έναν κόσμο που δραματικά αλλάζει. Σημάδι της ασημαντότητάς τους η φτηνή τέχνη που κυριαρχεί παντού. Τέχνη, που λέει ο λόγος δηλαδή… Τηλεόραση, δήθεν μοντέρνες θεατρικές παραστάσεις γεμάτες αρλούμπες, ποιητές θλιβεροί, ακατανόητοι και όχι δυσνόητοι, μέσα σε έναν σάπιο παραλογισμό, που ονομάζουν «κουλτούρα» και πάνω απ’ όλα η ιερά μόσχος της μεταπολεμικής παρακμής, η πάντοτε κυριαρχούσα αριστερά.
Κάποτε οι Έλληνες είχαν δημιουργούς. Κάποτε οι Έλληνες δεν είχαν τηλεόραση, δεν είχαν αυτό που ονομάζουν ευμάρεια και που ταυτόχρονα είναι αμορφωσιά, έλλειψη κάθε ίχνους αισθητικής και παιδείας! Κάποτε οι Έλληνες διάβαζαν Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Διονύσιο Σολωμό, Κωστή Παλαμά, Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και βεβαίως υπήρχαν και αυτοί που διάβαζαν Κωνσταντίνο Καβάφη, τον οποίο υποτίθεται ότι το νεοελληνικό κράτος θα τιμήσει για τα 150 χρόνια από την γέννησή του. Αφήνω στην άκρη αυτούς, που θα διατυπώσουν έναν δίκαιο ίσως από μια πλευρά αντίλογο για την αναφορά στον Κωνσταντίνο Καβάφη και στέκομαι μονάχα σε αυτούς, που συγκινήθηκαν διαβάζοντας την Ιθάκη, τις Θερμοπύλες, έργα ενός μεγάλου της τέχνης του λόγου.
Απευθύνομαι σε αυτούς που πάρα ταύτα ένοιωσαν την ψυχή τους να συνταράσσεται από την σκηνή εκείνη, που περιγράφει ο ποιητής στο «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον», ποίημα στο οποίο παρουσιάζει τις τελευταίες στιγμές του παρ’ ολίγον κοσμοκράτορα Αντωνίου στην Αλεξάνδρεια, βλέποντας να περνά από μπροστά του η ακολουθία του προστάτη της Πατρικής του Εστίας θεού, του Διονύσου. Τον Αντώνιο, που ο ποιητής προτρέπει να αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια που χάνει με γενναιότητα και όχι με των δειλών τα παρακάλια και τα παράπονα και ούτε με μάταιες ελπίδες ότι ποτέ του δεν αξιώθηκε μιαν Αλεξάνδρεια! Σε αυτούς που ακολούθησαν τον ποιητή στο μεγάλο ταξίδι(«στον πηγαιμό για την Ιθάκη»), σε όσους απήγγειλαν το «Ιωνικόν», σε όλους αυτούς που ένοιωσαν βαθειά μέσα τους την υπερηφάνεια της Βασίλισσας της Σπάρτης, η οποία έφευγε γερόντισσα όμηρος για την Αίγυπτο χωρίς δισταγμό για το μεγαλείο και μόνο της αιωνίας Δωρικής πολιτείας.
Για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή επέλεξα να παραθέσω 4 ποιήματα. Το ένα περισσότερο επίκαιρο από τα άλλα. Το πρώτο αναφέρεται στους αιώνιους καιροσκόπους της πολιτικής που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βολευτούνε και τίποτε άλλο. Όπως ο νέος του ποιήματος που ακολουθεί, που έχει να επιλέξει ανάμεσα σε τρεις από τους πολιτικούς της τότε Αντιόχειας της παρακμής! Κάποιος που με τρόπο φτηνό, όπως τόσοι και τόσοι στις ημέρες μας, φροντίζει πως να αρπαχτεί από την εξουσία για να επιβιώσει πλουσιοπάροχα βεβαίως… Είναι το ποίημα «Ας φρόντιζαν», το οποίο και σας παραθέτω:
ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ
«Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος…
Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.»
Βλάπτουν και οι τρεις τους την Συρία το ίδιο, και ο Ζαβίνας και ο Γρυπός και ο Υρκανός, μας λέγει το τρωκτικό της εξουσίας εκείνης της εποχής, που τόσο μοιάζει με την σημερινή, και έτσι δεν έχει τύψεις με ποιον από τους τρεις τους θα πάει και θα σταθεί στο πλευρό του, αφού το μόνο που ζητεί είναι «ο ταλαίπωρος να μπαλωθεί» καθώς γράφει ο ποιητής στα 1930 όταν στην Ελλάδα ο κοινοβουλευτισμός έχει επιστρέψει και τα μηνύματα της διαφθοράς ακούγονται ηχηρά!
Το επόμενο ποίημα του μιλάει για μια Ελλάδα πέρα από τον θάνατο και είναι ποίημα Επιτάφιον, επίγραμμα επάνω σε έναν τάφο:
ΕΠΙΤΑΦΙΟΝ
«Ξένε, παρά τον Γάγγην κείμαι Σάμιος
ανήρ. Επί της τρισβαρβάρου ταύτης γης
έζησα βίον άλγους, μόχθου, κ’ οιμωγής.
Ο τάφος ούτος ο παραποτάμιος
κλείει δεινά πολλά. Πόθος ακήρατος
χρυσού εις εμπορίας μ’ ώθησ’ εναγείς.
Εις ινδικήν ακτήν μ’ έρριψ’ η καταιγίς
και δούλος επωλήθην. Μέχρι γήρατος
κατεκοπίασα, ειργάσθην απνευστί —
φωνής ελλάδος στερηθείς, και των οχθών
μακράν της Σάμου. ΄Οθεν νυν ουδέν φρικτόν
πάσχω, κ’ εις άδην δεν πορεύομαι πενθών.
Εκεί θα είμαι μετά των συμπολιτών.
Και του λοιπού θα ομιλώ ελληνιστί.»
Εκεί όμως όπου αποθεώνεται κυριολεκτικά ο Ελληνισμός, η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ είναι στο περίφημο Επιτύμβιον Αντιόχου:
ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ ΑΝΤΙΟΧΟΥ, ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΚΟΜΜΑΓΗΝΗΣ
«Μετά που επέστρεψε, περίλυπη, απ' την κηδεία του,
η αδελφή του εγκρατώς και πράως ζήσαντος,
του λίαν εγγραμμάτου Αντιόχου, βασιλέως
Κομμαγηνής, ήθελ' ένα επιτύμβιον γι' αυτόν.
Κι ο Εφέσιος σοφιστής Καλλίστρατος - ο κατοικών
συχνά εν τω κρατιδίω της Κομμαγηνής,
κι από τον οίκον τον βασιλικόν
ασμένως κ' επανειλημμένως φιλοξενηθείς-
το έγραψε, τη υποδείξει Σύρων αυλικών,
και το έστειλε εις την γραίαν δέσποιναν.
«Του Αντιόχου του ευεργέτου βασιλέως
να υμνηθεί επαξίως, ω Κομμαγηνοί, το κλέος.
Ήταν της χώρας κυβερνήτης προνοητικός.
Υπήρξε δίκαιος, σοφός, γενναίος.
Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός -
ιδιότητα δεν έχ' η ανθρωπότης τιμιοτέραν
εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν.»
Ναι υπήρξε και ένας ποιητής, ο οποίος θεωρούσε ως ΑΡΙΣΤΟΝ το «Ελληνικός» και είπε ότι ιδιότητα δεν έχει η ανθρωπότητα «τιμιοτέραν εις τους Θεούς ευρίσκονται τα πέραν»… Σκέπτεστε να ζούσε σήμερα ο Κωνσταντίνος Καβάφης… Πόσα αναθέματα θα είχε εισπράξει από τους «προοδευτικούς», από όλους αυτούς τους κοσμοπολίτες, που λίγο έως πολύ θέλουν να ντρεπόμαστε που είμαστε Έλληνες; Τελειώνω με ένα ποίημα τραγικά επίκαιρο στις ημέρες μας:
ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑΤΑΙ
«Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι' άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ' είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων' η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι' αυτοί ήσαν Έλληνες-
Ιταλιώται έναν καιρό κι' αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι -ω συμφορά!- απ' τον ελληνισμό.»
Πόση σχέση έχουν οι νεοέλληνες των ημερών μας με τους «Ποσειδωνιάτες»; Πόσο ζουν και αυτοί βαρβαρικά, «βγαλμένοι και αυτοί, ώ συμφορά, απ’ τον Ελληνισμό»; Φοβούμαι μεγάλη, όπως μεγάλη είναι και η πρόκληση να ξαναγίνουμε ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
Κυριακή 21 Απριλίου 2013
Παρασκευή 19 Απριλίου 2013
Δευτέρα 15 Απριλίου 2013
Η απάντηση των Ελλήνων Εθνικιστών στο νέο παραλήρημα του Μούιζνιεκς – ΒΙΝΤΕΟ
Αποκλειστικό άρθρο του Νιλς Μούιζνιεκς, επιτρόπου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, φιλοξένησε «Το Βήμα» της Κυριακής. Παραφράζοντας το «απόψε ήρθε ένας φίλος από τα παλιά», αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι ήρθε ένας εχθρός από το πουθενά. Με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Εγκλήματα μίσους», ο Μούιζνιεκς αναλαμβάνει -για μια ακόμη φορά- να κατακρεουργήσει κάθε έννοια αλήθειας, εντιμότητας και αντικειμενικής ενημέρωσης. Ο θρασύτατος αυτός ψεύτης γράφει ότι «το ρατσιστικό μίσος εξαπλώνεται στην κρατική σφαίρα, τροφοδοτούμενο από ένα νεοναζιστικό κόμμα, τη Χρυσή Αυγή, που κατέχει 18 από τις 300 έδρες στη Βουλή. Μέλη του κόμματος αυτού, μεταξύ των οποίων και Βουλευτές, έχουν αναμειχθεί σε μερικές από τις σοβαρότερες περιπτώσεις ρατσιστικού λόγου και ωμής βίας».
http://www.youtube.com/watch?v=A11szVx5NQo&feature=player_embedded
Ο άνθρωπος αυτός αποτελεί την επιτομή της αναίδειας και της παραπληροφόρησης. Ο τόπος υποφέρει από τις ορδές των λαθρομεταναστών, οι οποίες τον έχουν κατακλύσει, η εγκληματικότητα, η ανεργία και η υποβάθμιση πολλών περιοχών έχουν άμεση σχέση με την εδώ παράνομη παρουσία τους και ο Μούιζνιεκς τον… χαβά του. Στρέφοντας τον «ξύλινο» λόγο του γύρω από την αόριστη έννοια των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ο Μούιζνιεκς βρίσκει πρόφαση να ανακατευτεί στα εσωτερικά ενός ανεξάρτητου, υποτίθεται, κράτους και να συμβουλεύσει, να νουθετήσει, πολύ περισσότερο, δε, να διατάξει, νομίζοντας ότι είναι ο… δερβέναγας, ο οποίος ήρθε να ελέγξει το τσιφλίκι του. Παραπονείται ότι «μια από τις εξηγήσεις για τη μέχρι στιγμής αναποτελεσματική απάντηση του κράτους εντοπίζεται στα σοβαρά κενά στην εκπαίδευση των αστυνομικών, των ανακριτών και των δικαστών». Με απλά λόγια, ο τύπος αυτός επιζητεί να γίνεται συστηματική αντιρατσιστική (ανθελληνική στην ουσία) προπαγάνδα παντού, προκειμένου να διαστρεβλωθεί πλήρως η πραγματικότητα, και η οποιαδήποτε απόπειρα αντίστασης απέναντι στην αποεθνικοποίηση του Τόπου να διωχθεί, να ποινικοποιηθεί, να τιμωρηθεί. Θεωρώντας ότι η Ελλάδα αποτελεί μια «δημοκρατία της μπανανίας» απαιτεί από τους «πολιτικούς θεσμούς» να χρησιμοποιήσουν κοινή στάση και τακτική, να αυστηροποιηθούν οι ποινές «για τα ρατσιστικά και ξενοφοβικά εγκλήματα» (όπου, βεβαίως, η ερμηνεία τους θα γίνεται λάστιχο) και «τέλος, η ατιμωρησία που χαίρουν τα σώματα ασφαλείας πρέπει να εξαλειφθεί» (δηλαδή, να παύσει κάθε στοιχειώδης έλεγχος της αστυνομίας για τις παραβατικές συμπεριφορές των λαθρομεταναστών). Σαν «κερασάκι στην τούρτα», ο υποτιθέμενος δημοκράτης υποστηρίζει τα εξής: «Πρέπει επίσης να υιοθετηθούν αποτρεπτικά μέτρα, περιλαμβανομένης της απομάκρυνσης από τις κρατικές δομές και τις δημόσιες λειτουργίες όσων διαπράττουν ρατσιστικά εγκλήματα ή υποστηρίζουν αντιδημοκρατικές πρακτικές. Η ρατσιστική βία έχει ευρείες κοινωνικές επιπτώσεις και διαβρώνει τις δημοκρατικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα που βασίζονται στον σεβασμό και την ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίζονται πιο σοβαρά από άλλες μορφές βίας και εξτρεμισμού. Το μέλλον της δημοκρατίας στην Ελλάδα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα του ελληνικού κράτους να απαλείψει σήμερα τις αδυναμίες στην αντιμετώπιση των εγκλημάτων μίσους».
Πολύ… πλουραλιστής, ανεκτικός στην διαφορετική άποψη και οπαδός του ελεύθερου διαλόγου αποδεικνύεται, για πολλοστή φορά, ο Μούιζνιεκς. Ό,τι δεν του αρέσει -και κυρίως στους πολιτικούς του προϊστάμενους- πρέπει να ισοπεδωθεί, να παύσει να έχει δικαίωμα άποψης, να κλειστεί πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Το μέλλον της δημοκρατίας στην Ελλάδα, όπως το εννοεί ο αργυρώνητος αυτός υπάλληλος, είναι να αποεθνικοποιηθεί εντελώς ο τόπος. Όπως αναφέρει «Το Βήμα», στην έκθεση που συνέταξε ο Μούιζνιεκς «αναφέρεται επίσης στην ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα, στον νόμο για την ιθαγένεια, στην κακομεταχείριση μεταναστών και ρομά από αστυνομικούς, στη διαδικασία χορήγησης ασύλου και σε όλα τα ζητήματα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα». Ο άνθρωπος βρίσκεται σε εντεταλμένη υπηρεσία και δεν το κρύβει. Ο «ιδανικός κόσμος» του Μούιζνιεκς αποτελεί ένα εφιάλτη για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα. Έναν εφιάλτη, τον οποίο ήδη ζει σε μικρογραφία, ενώ σκοπός του Μούιζνιεκς και των αφεντικών του είναι να τον μεγαλοποιήσουν. Σε αυτή την προοπτική αφανισμού της Ελλάδας, οι Έλληνες το Γένος και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ως πολιτική έκφραση των Συνειδητοποιημένων Πατριωτών, οφείλουν να αντισταθούν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Την αρμόζουσα απάντηση στον κ. Μούιζνιεκς είχε δώσει πρόσφατα ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής από το βήμα της εκδήλωσης τιμής και μνήμης για τους τρεις Έλληνες πεσόντες αξιωματικούς στα Ίμια
Τετάρτη 10 Απριλίου 2013
Τρίτη 9 Απριλίου 2013
Πέμπτη 4 Απριλίου 2013
Τετάρτη 3 Απριλίου 2013
Νέο παραλήρημα Αυστραλών για την εξάπλωση της Χρυσής Αυγής στην Ομογένεια
Σε παράκρουση βρίσκονται οι ανθελληνικοί κύκλοι παγκοσμίως από την ραγδαία άνοδο και την εδραίωση της Χρυσής Αυγής σε Ελλάδα, αλλά και στην Ομογένεια. Σε συνέχεια των απαράδεκτων και "δημοκρατικών" δηλώσεων της πρωθυπουργού της Αυστραλίας, Τζούλια Γκίλαρντ, η οποία είχε τονίσει ότι δεν θα χορηγεί βίζα στους βουλευτές του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος, η ημερήσια εφημερίδα της Μελβούρνης "The Age" αναφέρει ότι αναζητείται τρόπος αποκλεισμού της Χρυσής Αυγής.Η εφημερίδα μάλιστα επικαλείται στοιχεία σχετικού ρεπορτάζ της "έγκυρης" βρετανικής εφημερίδας Guardian και αναφέρει ότι στην Αυστραλία συγκεντρώνονται υπογραφές με τις οποίες ζητείται από τον υπουργό Μετανάστευσης να μην επιτρέψει σε βουλευτές της «Χρυσής Αυγής» να επισκεφθούν την χώρα. Εμπεριέχονται μάλιστα δηλώσεις από εκπροσώπους της Ομογένειας που επισημαίνουν ότι η Αυστραλιανή κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να εμποδίσει την εξάπλωση της Χρυσής Αυγής, καθώς τρέμουν στην ιδέα οργανωμένης παρουσίας των Ελλήνων Εθνικιστών.
Βέβαια, οι δράσεις και η εξάπλωση της Χρυσής Αυγής στην Ομογένεια της Αυστραλίας είναι κάτι που δεν μπορεί να εμποδιστεί ούτε από την πρωθυπουργό της Αυστραλίας ούτε από κανένα, καθώς ο πυρήνας των Ελλήνων Εθνικιστών έχει έντονη παρουσία εδώ και χρόνια στην Αυστραλία και όπως όλοι παραδέχονται, ακόμα και οι πολέμιοί μας, η ανταπόκριση των ομογενών είναι μαζική!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/neo-paralhrhma-australwn-gia-thn-ejaplwsh-ths-chrushs-aughs-sthn-omogeneia#.UVyKipPBrg8#ixzz2PQsotbCx
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)